Cy schudde zijn hoofd terwijl hij de deur open duwde. De waterdruppels vlogen van zijn lange haren af terwijl hij naar binnenstapte. Overduidelijk had hij de regen niet verwacht, anders had hij nog een paraplu van huis meegenomen. Nu was hij helemaal doorweekt en was er niks meer over van zijn netjes opgestoken haar. Met een zucht keek hij het café rond, op zoek naar een vrije plek, maar kwam er al snel achter dat alle tafels bezet waren. Natuurlijk. Dat kon er ook nog wel bij. Zijn blik ging naar zijn oudere broer die achter de bar stond en hem een geniepige grijns gaf. Cy kon al wel raden dat hij hem later met zijn binnenkomst zou plagen.

Met een grimas trok hij zijn doorweekte lange jas uit en wou hij naar de bar toelopen, toen hij opeens een hand op zijn schouder voelde. Verbaasd keek hij om en zag hij een jongedame met kort krullend haar en lichte ogen. “Je ziet eruit alsof je wel een zit plek kan gebruiken,” sprak ze met een vriendelijke glimlach en een gebaar naar de lege bank. De lege bank stond tegen de muur aan met een tafeltje ervoor. Daar tegenover stond een stoel waar een tas aan hing. Cy ging er vanuit dat zij daar zat. Cy keek haar nog altijd verbaasd aan. Even ging zijn blik terug naar zijn broer die al deed alsof hij hem niet had gezien. Ze was dus niet een bekende van de familie. Zijn blik ging terug naar de jongedame terwijl hij een glimlach op zijn gezicht plakte. “Dat zou ik op prijs stellen,” Cy antwoordde met een glimlach terwijl hij zich neerzette op de bank. Het kon vast geen kwaad om een gesprek aan te knopen terwijl hij wachtte op de vergadering.

De natte jas werd over de leuning van de bank gelegd, waarna zijn handen naar zijn haar gingen om het haarelastiekje eruit te peuteren. “Ik hoop niet dat ik je tot last ben,” zei hij ondertussen terwijl hij toekeek hoe ze weer plaats nam op de stoel. Meteen schudde ze haar hoofd, haar krullen danste vrolijk rond haar gezicht. Ze oogde wat nerveus terwijl ze bril terug op haar neus schoof. “Nee zeker niet! Ik zag je binnen komen en ik had meteen medelijden met je. Je zag eruit als een verloren verzopen kat,” reageerde ze en giechelde zachtjes. Cy lachte zachtjes terwijl hij eindelijk zijn haar los kreeg en kort zijn handen door zijn haar haalden om het in model te brengen. De blik die naar zijn haren ging, ontging hem niet. “Nee geen verzopen kat!” klonk het plots. Cy keek verrast op. Ze leek nu pas door te hebben wat ze had gezegd en dat het onbeschoft over kon komen. Met een geamuseerde grijns keek Cy haar aan terwijl ze rood aanliep van schaamte. “Niet een verzopen kat,” zei ze nogmaals. “Meer als een machtige tijger die had gezwommen,” poogde ze, al leek zij ook te merken dat er geen redde meer aan was. Opnieuw lachte Cy zachtjes terwijl hij zijn hoofd schuin hield. “Ik had niet op het zware weer gerekend,” reageerde hij. Hij besloot maar niet te reageren op haar eerdere woorden, wetend dat zijn grijns al genoeg had gezegd. Ze glimlachte voorzichtig nu bleek dat hij niet boos was. “Ja, het kwam echt uit het niets uit de hemel vallen,” zei ze terwijl ze een krul achter haar oor drukte, ook al sprong de krul met de zelfde koppigheid weer terug in haar gezicht. Cy gaf een zachte ‘mhm’. “Soms heb je van die dagen waar zelfs buienradar niet de regen kan voorspellen,” zei hij terwijl opnieuw zijn blik ging naar zijn broer achter de bar.

“Ken je hem?” vroeg het meisje zodra ze blik opmerkte. Cy keek terug naar haar en gaf een knikje. “Hij is mijn oudere broer. Hij wou dat ik langs kwam,” legde hij uit. De ogen achter de ronde glazen verwijdde zich. “Oh sorry! Ik hoop niet dat ik je plannen nu dwarsboom!” zei ze meteen terwijl ze haar handen ophield. Cy lachte zachtjes en schudde zijn hoofd. “Natuurlijk niet. Ik vind het wel gezellig,” zei hij met een charmante glimlach. Het meisje glimlachte verlegen en week haar blik af terwijl ze haar handen weer liet zakken. “Ik ook,” antwoordde ze zachtjes. Het was overduidelijk dat dit ver buiten haar comfortzone was, wat Cy ook intrigeerde, want waarom zou je een vreemde aanspreken als je niet graag sociaal was?

Misschien had hij te vroeg gesproken, want plots begon het meisje haar spullen bijeen te rapen. De laptop en kladblok die op de tafel hadden gelegen werden in een tas gestopt, waarna ze opstond en haar jas begon aan te trekken. “Sorry, maar ik moest eigenlijk al onderweg zijn naar mijn afspraak! Nu de regen is opgehouden durf ik eindelijk te vertrekken,” legde ze haar prompte vertrek uit. Cy’s blik ging naar buiten waar de regen even plots was gestopt als het was begonnen. Zijn blik ging vervolgens naar een meid en een jongere jongen die net binnen waren gestapt en nu rechtstreeks naar de deur liepen achterin het café. Beiden waren ze ook doorweekt van de regen. Cy keek terug naar de dame die hem afwachtend aankeek, ook al was het te zien dat ze haast had. Met een glimlach stond Cy ook op. Hij pakte zijn jas en drapeerde deze over zijn arm. “Natuurlijk. Hopelijk kom je nog bij je afspraak op tijd,” zei hij met een glimlach. Het meisje gaf een bredere glimlach en knikte. “Dankjewel! Het was gezellig, tot ziens!” zei ze nog snel voordat ze zich het café uit haastte. Cy zuchtte zachtjes terwijl hij keek hoe ze uit het zicht verdween. Zijn blik ging naar de plek waar ze had gezeten. Een frons trok over zijn gezicht zodra hij iets zag schitteren op de tafel. Nieuwsgierig boog hij dichterbij en ontdekte hij een ketting. Er zat geen juweel of medaillon aan, wat het een lege kale ketting maakte. Toch leek het van goede kwaliteit te zijn. Even ging zijn blik terug naar de straat waar de dame in was verdwenen, voordat hij de ketting in zijn zak stopte.