Memory in my veins. My cells in search of you scream. Now I know what I had to be. Fate discovered us once again.
Het moest inderdaad altijd moeilijk. Cy had geprobeerd het jongere broertje te bellen en te appen, maar er werd geen gehoor aangegeven. De appjes bleven met blauwe vinkjes haken en Cy kon wel nagaan dat hij er nooit antwoord op zou krijgen. Zelfs de ‘subtiele’ dreiging van hun vader leek Kyle niet te overtuigen. Toch zou hij ook moeten weten hoe het uit de hand zou lopen als Kyle niet zo komen opduiken voor zijn missie. Of misschien was het wel omdat Kyle wist dat Cy het voor hem zou opnemen dat hij de urgentie niet voelde. Cy schudde zijn hoofd. Hij was klaar met het altijd goedpraten van Kyle’s gedrag. Het was tijd dat Kyle zijn gedrag en prioriteit op een rijtje kreeg.
Cy keek naar de rode deur van het enorme appartementen complex. Opnieuw drukte hij de bel in, maar opnieuw werd de intercom niet beantwoord. Hij liet een zucht. Hij wou eigenlijk anderen niet storen met dit probleem, maar hij wist ook dat hij wel een poging moest wagen omdat hij en Kyle anders in de problemen zouden zitten. Zijn vinger gleed af naar de bel onder de bel van Kyle’s appartement. Hij drukte de bel in en vrijwel meteen werd de intercom beantwoord. “Cy neem ik aan?” klonk de vrouwelijke stem uit de intercom. Cy grimaste. “Ik doe nog een poging om tot hem door te dringen,” antwoordde hij. Een zucht klonk uit de intercom voordat er een lage zoom was te horen en de rode deur open ging.
Cy stapte naar binnen en begon de trappen op te klimmen naar boven. Op de tweede verdieping ging een deur open en stapte een vrouw uit het portiek om er vervolgens tegenaan te leunen. Haar lange witte haren waren opgestoken in een slordige knot en een bril met een zwart rond montuur zat op haar neus. Ondanks dat het duidelijk was dat de dame net uit bed was gekomen gezien haar slordige uiterlijk, was de blik in haar violet ogen scherp. “Hoe vaak ga je dit nog proberen Cy?” zei ze streng. Cy voelde zich als een zoon die op zijn plek werd gezet door zijn moeder. “Zo vaak als het moet,” antwoordde hij koppig. “Hij komt er uiteindelijk wel, hij heeft het gewoon even moeilijk met het accepteren ervan. Hij gaat ook door de puberteit heen,” vervolgde hij met de standaard excuses ervoor. De vrouw rolde haar paarse ogen. “Ja, al vijf jaar. Je kan beter terug gaan naar je vader en hem ervan overtuigen dat Kyle op zichzelf moet zijn,” sprak ze terwijl Cy koppig de trap verder op liep. Cy schudde zijn hoofd. “Dit gaat goedkomen,” zei hij nogmaals. Ook al wist hij niet meer of hij haar probeerde te overtuigen of zichzelf. De jongedame slaakte nog een zucht waarna ze terug naar binnen stapte en de deur sloot.
Na nog een trap omhoog te hebben gelopen kwam Cy uit bij Kyle’s appartement. Natuurlijk was daar de deur nog dicht. Cy’s blik ging naar de vele vuilniszakken die voor de deur stonden en de brieven die uit de brievenbus staken. Met een zucht begon hij de vuilniszakken weg te zetten en trok hij de brieven uit de brievenbus. Een korte blik bevestigde al dat de brieven inderdaad van het huurbedrijf waren en andere instanties waar Kyle waarschijnlijk een schuld had. Zachtjes klopte Cy op de deur. “Kyle, ik ben het, Cy,” begon hij. Even bleef hij stil, maar hij kon al wel nagaan dat er geen antwoord zou komen. “Ik ben hier niet van pap, ik ben hier voor jou,” vervolgde hij. Weer even bleef hij stil. “Je hoeft me niet binnen te laten, we kunnen wel boodschappen doen,” poogde hij. Een nieuwe stilte viel. Hij liet een zucht. “Ik betaal,” eindigde hij en vrijwel meteen ging de deur open.
Cooking shit up with the heat up high With your middle fingers up like the cops drove by
Kyle had de vele berichten wel gezien en zijn telefoon horen overgaan, maar hij negeerden het allemaal. Het was geen wonder dat zijn broer hem nodig had. Een korte blik had al bevestigd dat het inderdaad Cy was. Natuurlijk. Het zou ook een wonder zijn als hun vader zelf eens contact met hem opnam. In plaats daarvan had Gia hem neergezet in dit appartement en vervolgens aan zijn lot overgelaten, want hij was nu ‘volwassen’ en moest zijn leven uitvogelen. Dit was zeker niet de manier waarop hij dat ooit voor elkaar zou krijgen. Hij had geen baan doordat hij geen ritme kon krijgen in zijn slapen en door alle wekkers heen sliep. De motivatie was ook nergens te vinden doordat hij geen vrienden had door zijn familie. Hij had alleen nog Vi waar hij soms iets mee kon doen, maar ook bij haar kon hij merken dat er op hem neer werd gekeken. Waarom was hij hier nog?
Kennelijk had zijn broer er nu voor gekozen om hem persoonlijk op te zoeken. Kyle kon de seconden aftellen. Ze hadden dit zo vaak gedaan. Hij zou niet open doen, maar Vi wel en uiteindelijk zou Cy voor zijn deur staan. Hij zou hem niet binnen laten, maar toch zouden ze praten. Cy zou hem proberen te overtuigen om het werk te doen, whatever dat mocht zijn en Kyle zou het of afslaan of het accepteren als hij er genoeg voor terug kreeg. Vervolgens zou hij terug keren naar zijn appartement en zou alles weer opnieuw beginnen. Stilletjes vroeg hij zich af hoe lang hij hier kon wonen zonder uit het appartement te worden gegooid. Ook al zou het hem niks verbazen als zijn vader er voor zorgde dat het niet eens mogelijk was om hem eruit te zetten.
“We gaan wel naar de supermarkt in het centrum,” deelde hij Cy mee terwijl hij naar buiten stapte en een sigaret opstak. Cy slaakte een zucht terwijl hij een stap afstand nam om te voorkomen dat hij de rook zou inademen, ook al zou dat toch tevergeefs zijn. “Dat is goed,” antwoordde hij. In stilte liepen de twee de trappen weer af. Cy had een zak vuilnis meegenomen en zette dit bij de vuilnisbak buiten neer voordat hij achter Kyle aansnelde die al richting het centrum liep. “Hoe gaat het met je?” vroeg hij hem met een glimlach. Kyle wierp een blik opzij. “Vraag dat niet als je wat van mij wilt,” zei hij enkel. Hij had geen zin het neppe gedoe, ook al leek dat het enige te zijn wat iedereen om hem deed sinds hij 18 was geworden. Cy schudde zijn hoofd. “Ik geef om je Kyle, ik wil oprecht weten hoe het gaat. Heb je nog genoeg geld? Heb je nog gekeken naar een baan? Hoe gaat het op school?” vroeg hij. Het waren vragen waar Kyle enkel meer stress van kreeg waardoor hij snel een nieuwe trek nam van zijn sigaret. “Maakt het uit?” reageerde hij geërgerd. “Vroeg of laat zal mijn leven toch draaien om die domme organisatie. Waarom zou ik iets opbouwen als het toch niks meer uitmaakt van mijn toekomst?” siste Kyle. Via zijn ooghoek kon hij zien hoe Cy slikte en duidelijk baalde van de reactie. Ergens voelde Kyle zich schuldig, wetend dat het niet de schuld van zijn broer was. Het was hun vader waar hij zijn woede op moest gaan loslaten, maar God wist dat hij die man zeker niet wou tegen komen.
“Zal ik vanavond voor je koken? Ik zal wat lekkers maken en je trakteren,” probeerde Cy nu met opnieuw een glimlach. Hoe kon die jongen toch de hele tijd positief blijven? Had hij er dan geen moeite meer mee? Was het echt waar dat Kyle het uiteindelijk allemaal oké zou vinden en dat hij ook mee zou doen zonder enige vorm van genade of schuld? “Fine,” antwoordde Kyle toch. Een gratis thuis gekookte maaltijd klonk veel te aanlokkelijk om het te negeren. Hij had al in weken geen zelfgemaakt eten meer gehad en snakte stilletjes naar groente en vitamines. Cy’s glimlacht verbreedde. “Top! Dan zullen we daar ook boodschappen voor doen,” zei hij met een glimlach. Hij zette een paar stappen sneller en liep voor Kyle de supermarkt binnen om de boodschappen voor het avondeten te doen. Kyle volgde hem kort met zijn ogen, maar ging al snel zijn eigen weg om te pakken wat hij nodig had, wat vooral bestond uit junkfood, alcohol, sigaretten en diepvriesmaaltijden. Cy’s blik ging kort naar de boodschappen. Kyle kon de veroordelende blik zien, maar Cy zei er niks van. De jongen pakte de boodschappen en betaalden ervoor, waarna de twee weer de supermarkt uitliepen.
Cy liep echter niet terug naar het appartementen complex. “Waar ga je heen?” vroeg Kyle met argwaan. Hij zou haast denken dat zijn broer zijn boodschappen had gekocht om hem vervolgens ermee weg te lokken als een konijn met een wortel. En het zou haast werken ook. Gehaast liep Kyle achter hem aan. Cy keek over zijn schouder naar zijn broertje. “Ik ga niet koken in jouw huis; ik kan wel raden dat die keuken een rommel is. We gaan naar mijn huis,” deelde hij mee. Kyle fronste lichtjes. Hij kon niet protesteren gezien zijn huis inderdaad een rommel was, maar dit kon nog steeds een valstrik zijn. “Oké, maar als dit een plan is om mij terug te lokken zeg ik nu dat dat niet gaat werken,” siste hij defensief. Cy grinnikte zachtjes. “Ik zou niet durven. Ik wil alleen wat lekkers voor je koken,” reageerde Cy met een glimlach. Kyle fronste lichtjes. Hij wist dat zijn broer de ‘aardige’ was en dat hij het beste met iedereen voort had, maar dat was niet altijd iets positiefs. Het zorgde er ook voor dat Cy alle smerige taakjes deed omdat hij iedereen te vriend wou houden. De twijfel werd overschaduwd door zijn hongerige maag. Ze zouden hem toch niks kunnen doen.
